ในปี 1950 คนอเมริกันเพียง 9 เปอร์เซนต์มีโทรทัศน์ในบ้าน ผู้ชมชมรายการทำอาหารส่วนมากเป็นเพศหญิงที่มีจุดประสงค์มัดหัวใจสามีให้มีความสุขกับศิลปะการทำอาหาร อย่างไรก็ตาม ในปัจจุบันผู้ชมช่องอาหารในอเมริกาแทบจะไม่สนใจตัวอาหารเท่าไหร่นัก สนใจคนที่ทำอาหารมากกว่า อย่างเช่น แอนโธนี เบอร์เดน เชฟแบดบอย นักเขียนและผู้ดำเนินรายการโทรทัศน์ คนไม่แคร์หรอกว่าเขาทำอะไร คนดูสนใจแค่ว่าใครเป็นคนทำมากกว่า
ครั้งแรกที่มีรายการอาหารในอเมริกา Dione Lucus ผู้ร่ำเรียนการทำอาหารมาจาก เลอ กอร์ดอง เบลอ เธอปรากฏในจอแก้วครั้งแรกในปี 1947 ด้วยเสื้อผ้าเปี่ยมเอกลักษณ์ เสื้อผ้าคอตตอนเนื้อหนาและกระโปรงทรงพองๆ แม้ว่าเธอมีบุคลิกภาพน่าเชื่อถือ บ่อยครั้งที่เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชมได้จากทักษะการทำอาหารอันชาญฉลาด "มันจะยอดเยี่ยมที่สุดถ้าคุณทำสตรูเดิล (ขนมของชาวเยอรมันชนิดหนึ่ง) เมื่อคุณรู้ความหมายว่ามันคืออะไร" หล่อนบอกกับผู้ชมในปี 1955 "ถ้าคุณตีแป้งโดช์ 99 ครั้ง สตรูเดิลจะออกมาค่อนข้างดี ร้อยครั้ง...ขนมจะออกมาดีเชียวล่ะ แต่ถ้าตีสัก 101 ครั้ง คุณจะได้สุดยอดสตรูเดิล"
และแน่นอนกว่าแน่นอนที่สุดว่า ผู้หญิงที่เปลี่ยนแปลงวงการรายการอาหารทางโทรทัศน์ที่ฉายทางช่องสาธารณะ จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้ นอกเสียจาก จูเลีย ไชล์ด เธอเผยโฉมหน้าครั้งแรกที่ช่อง PBS ด้วยเอพิโซด "The French Chef" ในปี 1962 Molly O'Neill อดีตนักเขียนอาหารของไทมส์บอกไว้ว่า "ไม่มีใครอีกแล้วที่ทำได้แบบนี้" แค่จูเลียพลิกแพนเค้กมันฝรั่งชิ้นเล็กๆ บนเตาอย่างทุลักทุเล ก็น่ารักน่าเอ็นดู นั่นทำให้จูเลียเป็นที่จดจำอย่างแพร่หลาย "ถ้าคุณอยู่ในครัวคนเดียว ใครเขาจะมาดู?" จูเลียว่าไว้อย่างนั้น
สามทศวรรษหลังจากการปรากฎตัวของจูเลีย ไชล์ด บนจอทีวี Food Network ก็ถือกำเนิดขึ้น ช่องที่ตลอดทั้ง 24 ชั่วโมง มีโชว์แสนคลาสสิก "dump and stir" (แปลว่า วางและกวน) คนคิดโปรแกรมค่อนข้างวางรายการอย่างวาไรตี้ เปลี่ยนรายการอย่างรวดเร็วจากการให้ความรู้สลับกับให้ความบันเทิง และเปลี่ยนกลุ่มเป้าหมายเป็น "จากคนที่ชอบทำอาหาร มาเป็นคนที่รักการรับประทานอาหาร" กล่าวได้ว่า คอนเส็ปต์รายการอาหารทางโทรทัศน์ในยุคใหม่ มันไม่ได้มีบุคลิกเดียว Food Network กลายเป็นบ้าน "ที่คนอื่นทำแทนให้" หมายถึงช่องที่ผู้ชมสามารถจินตนาการตามที่ พอล, เกียด้า, เทย์เลอร์ และเชฟคนดังคนอื่นๆ สับเปลี่ยนมาทำอาหารให้คุณชม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น