ผมง่วงนอนมากเลยครับ อ้าปากหาวหวอดจนขากรรไกรเกือบค้างก็ยังนอนไม่หลับ "หลับเถอะนะ หลับหรือยัง หลับหรือยังเอ่ย" ผู้หญิงผมยาวประบ่าผู้เรียกตัวเองว่า "แม่" ร้องเพลง ท่าจะเป็นเพลงที่แต่งขึ้นเองสดๆ มือก็ไกวเปลสีฟ้า ที่มีมุ้งลูกไม้สีฟ้าเช่นกัน ครอบกันแมลงวันอีกที ซึ่งไม่รู้ว่ามีไว้ทำไม? ก็นี่มันห้องแอร์ที่มีเครื่องกำจัดเชื้อโรคปราบแบคทีเรียและฝุ่นละอองในอากาศ สะอาดกว่าห้องหับในโรงพยาบาลบางแห่ง "อุแว้ๆๆ" คราวนี้ผมแหกปากเพราะฉี่ราดรดแพมเพอร์สเบบี้ดรายเป็นรอบที่สามแล้ว ก้นแบกรับภาระอันเกิดจากทุกข์ที่ถ่ายไว้หนักโฮก "มาแม่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกดีกว่า" แม่จับผมพลิกตัวกลับไปกลับมา แล้วอุ้มขึ้นมา จับผมหมุนหน้าหมุนหลังอีก แล้วแม่ก็จัดท่าให้ผมนอนแผ่ ดึงผ้าอ้อมสำเร็จรูปอันเก่าทิ้ง โยนโครมใส่ถังขยะอลูมิเนียมมีฝาปิด พ่อซื้อไว้ เขาบอกว่า มันเก็บกลิ่นดี แหวกกระดาษกาวตรงขอบเองดังพรืด ปิดทับลงบนผ้าอ้อมจนสนิท รัดรึงเอวของผมไว้แน่นกระชับ อึดอัดชะมัด! ผมต้องแขม่วท้องนะเนี่ย ไม่เอาดีกว่า ไม่ทนและ ผมดิ้นขลุกขลัก เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า "หายใจลำบาก" ตดดังปุ๋ง มันคลุ้งอยู่ในผ้าอ้อมไม่นาน ฟี๊...กลิ่นก็เล็ดลอดออกมา แหวะ! กลิ่นน้ำนมของแม่ที่ผ่านลำไส้ของผมแล้ว เหม็นตุใช่ย่อย เป็นเพราะผ้าอ้อมมันคับเกินไป ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะ
"คราวนี้หลับได้แล้วนะลูก" แม่บอก
ผมส่งสายตาบอกว่า "ฮับผม แต่แม่ต้องเปิดเพลงของน้าจัสติน หรือไม่ก็ลุงไมเคิลที่ตายไปแล้ว กล่อมผมนะฮับ เพลงกล่อมเด็กของแม่ไม่เพราะเสียเลย มันเหมือนกับเสียงตอนที่แม่บ่นพ่อให้ผมฟัง มันน่าเบื่อพอกันฮับ"
"อยากฟังแม่ร้องเพลงอีกใช่ไหมจ๊ะ" ผมรีบดีดดิ้นตัวอ่อนตัวโยน เปลแกว่งได้ด้วยตัวผมเอง กุก...กุก...กุก... แม่ชอบบ่นว่าผมอายุไม่กี่เดือน ทำไมฤทธิ์มากนัก แล้วแม่ก็ตัดสินใจไม่ร้องเพลงกล่อมเด็กให้ผมฟัง แต่ก็ไม่ได้เปิดเพลงจัสตินดิ้นได้ สงสัยแม่คงไม่ได้รับกระแสพลังจิตจากผมแน่ๆ ผมฝึกเจโตปริยญาณไม่ถึงขั้น "แปร้ด..." อี๋??? (แก้มแดงเพราะความอาย แล้วแกล้งกำมือเล็กๆ ขยี้หน้าขยี้ตา) ผมอึ๊อีกแล้วครับท่านผู้ชม "ไม่ได้ตั้งใจทำ ไม่ได้ตั้งใจทำ นมแม่พาทำ" ผมนึกในใจนะครับ เรียนแบบทำนองและเนื้อร้องบางส่วนจากเพลง "ไม่ได้ตั้งใจดำ" ได้ยินจาพี่สาวที่ทำงานบ้าน เขาเปิดเพลงฟังในครัว ผมไม่เห็นพี่สาวจะดำเลย ผมชอบพี่สาวนะครับ เพียงแต่ไม่ชอบกลิ่นส้มตำปลาร้าที่พี่สาวกินเท่านั้นแหละ คือผมแค่ไม่ชอบ ไม่ได้บอกว่ามันไม่ดี พ่อครับ...พออายุ 5 ขวบ ผมขอพี่เลี้ยงสาวสวยสักสองคน รีเควสเอ๊าะๆ นะครับ คนนึงตัวขาวๆ เอวเล็กๆ (วงเล็บไว้เพื่อบอกว่า อันนี้สำคัญนะครับ ขอหน้าอกหญ่ายๆ) อีกคนขอคล้ำๆ หน้าคมๆ ตัวแน่นๆ ผมจะเริ่มสะสมสาวไว้ตั้งแต่ 5 ขวบ โตขึ้นผมจะเป็นเพลย์บอย แต่ตอนนี้ขอเป็นเบบี๋ของแม่ก่อน
"อึอีกแล้วหรือครับตัวแสบ แม่จ๋าเวียนหัวกับหนูมากแล้วนะคะ" แม่บ่นๆ แล้วก็ยังไม่เปลี่ยนผ้าอ้อมให้ผม ทว่ากลับเดินไปคว้าโทรศัพท์กด 1. โทร. เข้าครัว ไม่ได้กด 2. สายตรงเข้าที่ทำงานของพ่อ "นกขึ้นมาหาพี่ด้วยจ่ะ น้องอึ๊" แม่รำคาญผมแน่ๆ เพราะปรกติแม่จะเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ผมด้วยตัวเอง ไหง? วันนี้ให้คนทำงานบ้านมาทำแทน ไม่ยุติธรรม ผมต้องการความอบอุ่นจากแม่ ผมรีบแสร้งส่งสายตาบ้องแบ๊ว กระพริบตาปริบๆ ให้อาโนเนะที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอคะแนนความสงสาร ก็แม่นั่นแหละรัดผ้าอ้อมผมจนแน่นคับ มันก็ไล่ลมผมออกจากก้น แล้วหลังจากนั้นก็ไล่อย่างอื่นตามๆ มา เสียงกรุ๊งกริ๊งจากโมบายที่แขวนไว้เหนือเปลก็ดังน่าหงุดหงิด แม่รีบเปิดเครื่องดูดอากาศได้แล้ว ผมเหม็นอุนจิตัวเอง งอนแม่นะเนี่ย
เสียงพี่สาวเคาะประตูสีฟ้าหน้าห้อง ผมอยากบอกแม่เหลือเกินว่าผมไม่ชอบสีฟ้า พอๆ กับไม่ชอบสีชมพู ผมชอบสีดำกับสีแดงเพลิง ไว้ผมพูดได้ อ่านออกเขียนได้เมื่อไหร่ ผมจะบอกพ่อบอกแม่ทุกวิถีทางให้ละเอียดยิบว่า ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร จะได้ไม่ฝืนใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ขวัญใจคนทั้งบ้าน เลยไปถึงบ้านปู่บ้านย่าบ้านตาบ้านยาย นึกได้อีกว่าของแต่งห้องงุงิก็เก็บไว้ให้เป็นของขวัญลูกสาวบ้านอื่นเถอะครับ ผมไม่ชอบ แล้วขอร้องให้แม่ปิดอู่ปิดตายไปเลย ผมอยากเป็นลูกคนเดียว เหมือนตัวละครชายในนิยายญี่ปุ่นร่วมสมัยของฮารูกิ มุราคามิ ที่มีบุคลิกโดดเดี่ยว แปลกแยก เหงา ประหลาด ชอบหนีออกจากบ้าน และมีความคิดเป็นตัวของตัวเอง ผมจะโตเป็นคนอย่างนั้น พร้อมๆ กับวาดลวดลายแบดบอยให้เต็มเหนี่ยว
"เข้ามาได้จ้ะ นก" แม่ตีสีหน้าเฉย พูดเสียงดัง ทว่าเสียงดังของแม่คือเสียงเหมือนแมวร้อง อาการนิ่งของแม่นี่เหมือนผู้ดีดอกไม้สด
พี่สาวในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืดย้วย รี่เดินเข้ามาหยุดยืนข้างเปล ชำเลืองมองผมในเปลอย่างนั้นอยู่ได้ แล้วยกตัวผมขึ้น เหมือนคว้าลูกแตงโม มือพี่สาวสากจัง ง่า! ...ทะนุถนอมผมหน่อยสิครับ ผมลูกคนแรกของนายจ้างคุณนะ แม้ว่างานของคุณจะเป็นงานเล็กๆ ที่คนอื่นมองว่าไม่สำคัญ แต่มันสำคัญสำหรับผมนะ สองมือคุณคือระบบการทำความสะอาดของผมที่ถูกควบคุมด้วยจิตสำนึกของคุณ คุณจะทำให้ผมสะอาดก็ได้ หรือปล่อยผมไว้ให้เปรื้อนเปรอะก็ได้ จะประคบประหงมผมก็ได้หรือจะรุนแรงกับผม...ไม่ได้! ผมจะฟ้องแม่
แว้!
"อุ้มน้องเบาๆ หน่อยสินก น้องตัวเล็กนิดเดียว" ภาพคงบาดตากระตุ้นต่อมความจุกจิกของแม่เข้า
ได้ผลแฮะ เจ๋ง! กู๊ด! พี่สาวโดนดุ บอกแล้วไงว่า อย่า อย่า อย่า อย่ามาลองอย่ามาใกล้ไฟ เอ่ออ...คือว่าผมชื่อ "ไฟ" ครับ พ่อแม่ปู่ย่าตายายเรียกอย่างนั้น ไม่รู้ว่าพ่ออยากให้ผมร้อนแรงเหมือนฟรายเยอร์ หรืออยากให้ผมเป็นผู้รู้ ผู้ตืน ผู้เบิกบาน (ไฟให้ความสว่างนี่ครับ) แต่ที่แน่ๆ ท่านคงไม่อยากให้ผมโตขึ้นเป็นฟายแน่ๆ
คุณผู้อ่านน่าจะรู้นะครับว่า โนเนะอย่างผมน่าจะอยู่ในไฟเหล่าไหน
ขอเซนเซอร์ภาพการล้างก้นนะครับ มันเอ็กซ์มาก ประเดี๋ยวกระทรวงวัฒนธรรมจะแบนผม ตัดลู่ทางอนาคตหมด เผื่อว่าสักวันผมจะได้เป็นศิลปินกับเขาบ้าง ทางท่านจะได้เอ็นดูที่ประวัติของผมสุดแสนจะคลีน ไร้บัญชีดำ ปลอดภัยไว้ก่อน อีกอย่าง เผื่อว่าสักวัน ผมเกิดผิดหูผิดตาขัดผลประโยชน์กับใครเข้า คู่อริ ซึ่งแน่นอนว่า ต้องมีแน่ เกิดอยากแบล็คเมล์ผม ด้วยภาพเหล่านี้ล่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้แม่ล้างก้นผมสะอาดแล้ว แถมเปลี่ยนแพมเพอร์สเบบี้ดรายให้สวมใส่กระชับไม่แน่นเกิน นอนแอ้งแม๊งสลับกับกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเบาะ บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนไป เพราะคุณแม่หวังพัฒนาหยักสมองของลูกน้อยด้วยเพลงคลาสสิคลาลาบาย พระเจ้าพี่ป๊อด! มันแย่มาก รสนิยมของแม่แตกต่างจากของพ่อโดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นเพลงที่พ่อเลือกให้ผมฟัง พ่อจะเลือกเพลงที่พ่อแต่งขึ้นเอง หรือไม่ก็เพลงใหม่ล่าสุดจากศิลปินโนเนมในต่างประเทศ เพลงร็อกก็ดี เพลงแร๊ปก็ดี ดีกว่าเพลงงุ๊งงิ๊งลาลาบาย
แว้!
"เป็นอะไรไปลูก" แม่ซักผม ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมตอบแม่ไม่ได้
ผมทำปากจู๋หิวนม แม่ก็อุ้มผม ตะคองไว้ในอ้อมกอด ปลดกระดุม เลิกเสื้อ หลังจากนั้นทางกบว. ขอเซนเซอร์อีกรอบ ในความคิดเห็นส่วนตัว ผมก็ว่า ภาพแม่ให้นมลูก มันไม่เห็นโป๊ กระตุ้นอารมณ์หื่นทางเพศเลย ไม่เลยสักนิด เพียงแต่ว่ามันบังเอิ้น บังเอิญ เห็นนมต้มชัดแจ้งเท่านั้นแหละ ที่ผมเสี่ยงไม่เล่าสู่กันฟัง เซฟ...เซฟ
ผมสะบัดหน้าจากหัวนมสีชมพูของแม่ เป็นอันรู้กันว่า "อิ่มแล้ว"
กริ๊ง!!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แม่วางผมลงบนเปล ไม่...ยังไม่ติดกระดุมกลับเข้าที่ ก็รับสายโทร.
"ฮัลโหล บ้านคุณมาดีค่ะ"
"ขอสายคุณผู้หญิงหน่อยครับ"
"ว่าไงคะ คุณมาดี" แม่จำเสียงพ่อได้
"คุณมารวยหลับหรือยัง"
"ยังไม่มีท่าทีว่าจะหลับเลยค่ะ นอนยากที่สุด สงสัยว่า คุณต้องมากล่อมลูกนอนเสียเอง ฉันจนปัญญาแล้ว"
"คุณมาดีติดงานครับ ฝากคุณมารวยให้คุณผู้หญิงดูแลด้วยนะครับ อาริงาโตะ"
"พ่อกับแม่พูดคุยกัน ไม่เคยใช้สรรพนามแทนตัวเองถาวรสักครั้ง
บางวันก็ "เขา" กับ "ตัวเอง"
บางวันก็ "ที่รัก" กับ "เบบี๋"
บางวันก็ "ฮันนี่" กับ "ดาร์ลิ่ง"
บางวันก็ "พ่อ" กับ "แม่"
ผมเวียนหัวไปหมดแล้วว่า พ่อกับแม่ ของผมมีกี่คนกันแน่
"คิดถึงฮันหนีและเบบี๋นะ"
"คิดถึงยาหยี เหมือนกันค่ะ"
แม่วางสาย ติดกระดุมเสื้อ แล้วเดินมาหาผม ชะโงกหน้าเข้ามาในเปล "ลูกจ๋า พ่อของลูกโทร. มานะจ๊ะ บอกให้ลูกอย่าดื้อ นอนหลับเร็วๆ นะครับ"
ก็ได้! พอสิ้นเสียงแม่ ผมก็หลับตาปี๋
ฟรี้...
ไม่หลับแฮะ
