ผมคิดว่าที่ที่ดีที่สุด เมื่อเวลาสุขขึ้นสวรรค์หรือทุกข์ทน ที่ตรงนั้นอยู่ในสวน
สวนสวรรค์ของผมไม่ใหญ่ไม่โต แถมยังรกร้างเนื่องจากห่ากินเป็นเวลานาน ผลไม้ ดอกไม้ก็ไม่ได้ดูงามหูงามตา เหมือนเวลาที่ชาวคริสต์นึกถึงเอเดน หลังจากเสียงโครม! เปรี้ยง! ผมรู้สึกจุกท้องอยู่แวบเดียว แล้วก็จำอะไรไม่ได้ เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองกำลังแหวกกิ่งไม้รกเลื้อยนานแสนครั้ง กว่าผมจะหาที่แห่งนี้พบ เหมือนกับที่โคลัมบัสค้นพบอเมริกา ทว่าที่ที่ผมเจอนั้น ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น มันไม่มีทองให้ขุด ไม่มีแม้แต่ทรัพยากรสำคัญๆ อะไร มีเพียงสิ่งมีชีวิตอื่นที่พอประทังท้อง ประคับประคองจิตใจให้ชุ่มชื่นด้วยเสียงนกร้องเพลงเบาๆ ใบไม้ใบหญ้าที่ครั้งหนึ่งผมไม่เคยเหลียวมองมันเลยด้วยซ้ำ
เมื่อวันที่ผมเดินออกจากสวนมา เพื่อไปเผชิญโลกอื่น นอกเหนือจากโลกในสวน เพราะมีใครอีกคนบุกป่าฝ่าดงมาพบผมเช่นกัน ร่างชายคนนั้นผมคุ้นเคย ทว่าเขาบอกว่า เขาไม่มีชื่อ ไม่มีแม้แต่ตัวตน ผมไม่เชื่อ ผมจับร่างของเขา อากาศอันเบาบางนั้นคือร่างของเขา ภาพที่ผมเห็นเขา เขาบอกว่าคือ "สิ่งสมมติ"
"คุณออกจากที่นี่ไปเถิด มันไม่ใช่เวลาของคุณ คุณมาอยู่ก่อนเวลาตั้ง 50 ปี คุณไม่ต้องกลัวว่าใครจะอยู่ที่ที่คุณพบ เวลานี้มันไม่ใช่ของคุณ คุณกลับไปที่เดิมเสียก่อน ผมคงพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้" ชายที่ผมคุ้นหน้าว่าเช่นนั้น
ผมยังไม่วายสงสัย "แล้วสวนแห่งนี้ล่ะ ใครจะดูแล"
"คุณอย่าสงสัยมากมายนัก คุณไม่ต้องสงสัยเลยเสียดีกว่า"
"ผมอยากบอกสวนว่า ผมรักเขา"
"คุณบอกเมื่อไหร่ ที่ไหนก็ได้ สวนได้ยินเสียงของคุณเสมอ ทว่าผมว่าคุณควรกลับไปแก้ไขสิ่งที่คารังคาซังที่คุณทำทิ้งไว้ก่อนดีกว่านะ เข้าโบสถ์เสียบ้าง มันไม่เสียหลาย และนั่นก็คือการถนอมสวนแห่งนี้ไว้ ผมบอกคุณได้แค่นี้จริงๆ สวนเองก็เต็มไปด้วยภาระและความรับผิดชอบ ซึ่งคุณก็รู้ว่าสวนเองก็กำลังถนอมใครอยู่ ซึ่งมันก็รวมไปถึงแคลิฟอร์เนียเกิร์ลผู้ที่ยังโกรธคุณที่พรากชีวิตที่งดงามของเจ้าหล่อน เขาแบกรับคุณไม่ได้และไม่ไหวในตอนนี้ คุณอาจทรมานกับร่างเดิม มันกินเวลาไม่มาก ร่างกายของคุณก็จะเป็นเช่นดั่งเดิม คุณไม่ได้ศูนย์เสียความเป็นชายชาตรีที่คุณรักนักรักหนาหรอก มันยังอยู่ครบถ้วน เพียงแต่ว่าต้องค่อยๆ ฟื้นฟู จะให้สวนคอยฟื้นฟู มันจะลำบากสวนที่คุณรักนะ คนรักของคุณรออยู่ รีบกลับไปเสียเถิด ผู้ชายไม่ควรทำให้คนรักคนไหนๆ ต้องผิดหวัง มันเป็นคำที่สวนอยากบอกคุณเช่นกัน เอาล่ะ! คุณกลับไปได้แล้ว หลับตาซะ!"
ถ้อยคำของชายผู้นั้นยังกังวานในหู เที่ยงคืนสี่สิบห้า ที่เตียงในโรงพยาบาลย่านสุขุมวิทซอยต้นๆ ผมก็กลายเป็นคนไข้ที่รอดพ้นขีดอันตราย ผมจำอะไรไม่ได้เลย นอกจากคำสามคำที่ผมคงไม่ได้บอกจากปากอีกแล้ว
ก็บอกซะสิ
ตอบลบแค่สามคำเอง
(หมายถึงทุกๆ คนที่ตกอยู่ในเวลาแบบนี้)