เปิดฉาก :ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหมูใกล้สถานีรถไฟเชียงใหม่ บรรเลงเพลง Somewhere only we khow วง Kaene
ในชามก๋วยเตี๋ยวหมูของร้านที่ไม่มีชื่อร้านประกาศยี่ห้อ รสชาติสมราคาพอประทังท้อง สุรัตน์ทุบเวลาทิ้ง 10 นาที ที่นี่ เขากำลังวิเคราะห์วิจารณ์มันหมูที่ลอยล่องในชามก๋วยเตี๋ยวลายกุ๊กไก่ คำนวนค่าว่าถ้าเขาซดมันหมดชาม ขูดขอดน้ำซุปไม่เหลือหรอ ปริมาณค่าแคลอรี่ที่เขารับต่อวัน สำหรับวันนี้จะพุ่งสูงเกินกว่าร่างกายต้องการหรือไม่ แต่เมื่อคิดถึงกาแฟดำใส่น้ำตาลทรายแดงหนึ่งช้อน ก็ตระหนักว่า ไม่ควรกำจัดมันลงกระเพาะจะดีกว่า เงยหน้ามองเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยว อาเจ๊ผู้ที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับผู้หญิงเชื้อสายจีนหลายต่อหลายคนที่สุรัตน์เคยเห็น พ้นวินาทีนี้ไปสักครึ่งชั่วโมง เขาคงลืมหน้าหล่อนโดยสิ้นเชิง เนื่องจากระบบความทรงจำของสุรัตน์บันทึกสัญลักษณ์จำด้วยลักษณะที่มีเอกลักษณ์ สุรัตน์จ่ายเงินค่าเสียหายที่เขากลืนกินครบถ้วน แล้วเดินสอดส่ายร้านรายทาง หากาแฟดำฆ่าเวลาอีกสัก 10 นาที คำนวนเวลารอรถไฟ ที่เจ้าหน้าที่สถานีบอกเวลาที่รถไฟเข้าชานชลาก่อนที่เขาจะออกมาหาก๋วยเตี๋ยวรองท้อง คงเหลือเวลาอีกสัก 10 นาที หลังจากที่เขาดื่มกาแฟเรียบร้อย ในกรณีที่รถไฟมาตรงเวลา ทว่า ตามสถิติแล้ว รถไฟไทยไม่เคยตรงเวลา ซึ่งถ้าจะหาสิ่งที่สะท้อนเรื่องเวลา--ตารางเวลานัดหมาย มาตรวัดที่เที่ยงตรงตามเวลาประเทศไทยที่สุด ก็คือ เวลาเดินรถรถไฟไทยนี่แหละ เวลาตามเวลามาตรฐานที่กรีนิช ใช้ไม่ได้ผลกับอะไรไทยๆ โดยเฉพาะคนไทย อย่ามองโลกในแง่ใส่สูทผูกไทใส่แว่นนัก ข้อดีของมันนั่นคือบ่งบอกเอกลักษณ์ความเป็นไทย
รถไฟมาช้ากว่าเวลานัดหมายตามเคยคราวนี้ช้าเป็นปรกติ 30 นาที ด้วยโบกี้ที่นั่งชั้น 3 ไม่ปรับอากาศ ไม่มีเบาะนุ่มๆ นั่นคือความสมราคา ที่แลกกับที่นั่งแข็งๆ สิบกว่าชั่วโมง เพื่อให้ถึงจุดมุ่งหมาย...กรุงเทพฯ
สุรัตน์ขึ้นมาจับจองที่นั่งทันทีที่รถไฟมาถึง คนเต็มขบวนรถด่วน เพราะช่วงเวลานี้เป็นสุดสัปดาห์สุดท้ายที่มหาวิทยาลัยในเมืองหลวงปิดเทอมใหญ่ ดังนั้น ผู้ที่หอบหิ้วสังขาร เดินทางพร้อมสุรัตน์ส่นมากก็เป็นนักเรียนนักศึกษาต่างจังหวัด ช้างป่า ช้างเผือกทั้งหลายเคลื่อนขบวนทัพเข้าเมือง รถไฟเที่ยวนี้จึงบรรจุหัวกะทิแห่งภูมิภาคฝ่ายเหนือไว้เต็มทนาน
สุรัตน์รีบนอนหลับทันทีที่นายตรวจตั๋วเดินทางตรวจสอบความเป็นนักเดินทางถูกกฎหมายเรียบร้อยแล้ว เขานอนกุมข้าวของสำคัญ อาทิ กระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือกระชับ มันถูกครอบด้วยถุงพลาสติกที่เขาซุกไว้ในเสื้อเชิ้ตทับด้วยแจ๊กเก็ต
ฝันไป...
รถโดยสารประจำทางปรับอากาศเย็นฉ่ำ เบาะนุ่ม เทียบอาเขตรถประจำทาง จังหวัดเชียงใหม่
สายสุรีย์น้องสาวสุรัตน์ หันรีหันขวางครุ่นคิดว่า หล่อนจะเข้าตัวเมืองเชียงใหม่ด้วยวิธีถูกที่สุดได้อย่างไร วิธีที่หล่อนถนัดที่สุดคือ ไปตามกระแสมวลชนอย่างเงียบเชียบ หล่อนเดินตามคนกลุ่มใหญ่ๆ ใครเหมารถเข้าเมือง หล่อนก็ขอพ่วงไปกับเขาด้วย หล่อนคุ้นชินกับการเป็นตัวแถม ความดาษดื่น ไร้ความโดดเด่น
เข้าเมืองเชียงใหม่โดยรถสองแถวรับจ้าง ลมเย็นๆ ตีหน้าจนผิวตึง กลิ่นเมืองเชียงใหม่คลุ้งจมูก ในเวลาเช้า ปลายฤดูร้อนเยี่ยงนี้ อากาศสดชื่นและไม่หนาวเกินไป ทว่า นั่นแหละ! คือสิ่งที่หล่อนโหยหาจากการเดินทาง เมืองมันจะดูไม่มีชีวิต ถ้าไร้ผู้คนเติบโตและพำนักอยู่
คลื่นความฝันของสุรัตน์เกิดอาการสายฟ้าแล่บ ภาพตัดมาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
ใครสักคนเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องสีขาวโพลน เตียงขนาดสองคนนอนปูผ้าปูที่นอนคลุมด้วยผ้านวมสีขาวเรียบร้อยตามมาตรฐานโรงแรม หน้าต่างบานกระจกขนาดใหญ่มองเห็นทิวทัศน์ภายนอกชัดเจน ใครสักคนล้มตัวนอนบนเตียงขาวฟูนุ่มน่าสัมผัส อะไรสักอย่างหล่นทับใครสักคนเข้าเต็มร่าง ใครสักคนทับซ้อนกับอะไรสักอย่าง
ภาพจางลง
ตัดภาพมาที่ห้องน้ำ
อ่างอาบน้ำบรรจุน้ำร้อนครึ่งอ่างเตรียมรอให้ใครสักคนจุ่มร่าง ถอดรูปเงาะ ใส่ชุดเกราะสาวเซ็กซี่ ใครสักคนกลมกลืนไปกับอะไรสักอย่างในอ่างน้ำร้อน จากนั้นก็มีแสงเรืองๆ กระพริบปริบๆ ปิดๆ เปิดๆ ติดตัวอะไรสักอย่าง (หรือว่าใครสักคนแต่เดิม) เรื่อยมา
คลื่นความฝันของสุรัตน์ตัดภาพมาที่สายสุรีย์ที่กำลังเขมือบของดองและอาหารจิ้มเข้าปากในกาดวโรรสและโดยรอบบริเวณกาดนัดข้างๆ อย่างไม่เกรงกลัวพิษร้ายพิษรักในอาหาร หล่อนเป็นคนเช่นนี้แหละ มันทำให้สุรัตน์เหน็ดเหนื่อยกับการดูแลน้องสาวผู้บำบัดอารมณ์ด้วยอาหารการกิน โดยไม่เลือกหน้าผู้ที่หยิบยื่นให้ พี่ชายเคยบอกน้องสาวว่า ฮ่องเต้หรือกษัตริย์สมัยก่อนถูกโค่นราชบัลลังก์ด้วยยาพิษที่เคล้ามากับอาหารทั้งนั้น กระนั้นสายสุรีย์ยังดื้อรั้นกินอาหารไม่เลือกเสมอ หล่อยเคยบอกสุรัตน์ว่า หล่อนเป็นบุคคลไม่สำคัญของโลก ไม่มีใครสนใจหล่อนหรอก และเพราะอาหารมันพูดไม่ได้ ทว่ามันสร้างความพึงพอใจให้หล่อนได้ นั่นมันยิ่งทวีคูนความพึงพอใจ
รถไฟเทียบชานชลาแถวบึงบอระเพ็ด คงเป็นเพราะสายสุรีย์แน่ๆ ที่สร้างแรงบันดาลใจในฝันให้สุรัตน์นึกถึงผัดไทรถไฟอุตรดิตถ์ ราคา 10 บาท เท่านั้น สุรัตน์รับบริการจากคนขาย 1 ห่อใบตอง เขาว่ามันเพียงพอที่จะทำให้เขาหลับยาว ลืมความปวดเมื่อย ขบกระดูกสันหลัง จนถึงกรุงเทพฯ
หลังจากกลั้วปากด้วยน้ำดื่มที่เหลือแล้ว เขาก็จงใจหลับ โดยบังคับให้ตัวเองไม่ฝัน เพราะความฝัน มันทำให้พลังชีวิตของเขาถดถอย ราคาค่างวดของความฝัน ไม่ใช่ดึงชีวิตให้ไม่เป็นชีวิต ทว่ามันสร้างชีวิตขึ้นใหม่ ทิ่มหัวปิรามิด เป็นปิรามิดหัวหลับ โดยเฉพาะในฝัน
สุรัตน์อยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง เขาอธิบายไม่ถูก นั่นเพราะว่า มันคือความฝันแน่ๆ
ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยหมอกและควัน สุรัตน์พยายามบังคับตัวเองอีกครั้ง ไม่ให้สายสุรีย์เดินทางมายังสถานที่แห่งนี้ เพราะคิดว่า น้องคงสำลักควันพิษจุกอกตั้งแต่ 5 นาทีแรก คราวนี้เขาทำสำเร็จ เพราะความฝันไม่เข้มแข็งพอที่จะลากสายสุรีย์มาดินแดนแห่งนี้ได้ สุรัตน์จัดการอย่างไรกับหมอกหนาและควันพิษ เขาใช้ไม้ตายที่เรียกว่า "ในอดีตของใครต่อใคร" ซึ่งเป็นข้อได้เปรียบของสุรัตน์ที่รื้อค้นอดีตของความฝันได้ เขาจัดการหมอกและควันในดินแดนแห่งความฝันด้วยเงาแห่งอดีต ซึ่งไม่ใช่แค่มนุษย์เท่านั้นที่มี ใครหลายคนขันอาสาร่วมด้วยช่วยกัน ตบเท้าเข้ามาดูดพิษจากความฝันเสียเกลี้ยงเกลา โดยที่ไม่ต้องใช้อาสาสมัครจนครบคน ชะรอยว่า สุรัตน์ยังมีบุญติดร่างอยู่บ้าง
เขาเดินล่องไปในดินแดนแห่งนี้ เพื่อช่วยเหลือซากคนที่ติดอยู่ เป็นการปลดปล่อยพันธนาการที่รั้งตรึง ในฝันนั้นสุรัตน์พบว่ามันเนิ่นนานเหลือกำลัง ทว่ามันเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เขา พ้นจากวงเวียนแห่งนี้
รถไฟเคลื่อนขบวนมาถึงสถานีดอนเมือง สุรัตน์สะดุ้งตื่นจากอาการวนเวียนในความฝันชั่วคราว
--จบ--
ภาพก่อนสุดท้าย--กล้องถอยหลังห่างจากสุรัตน์ไปยังท้ายขบวน ภาพสุดท้าย จบตรงที่รางรถไฟที่มีรถยนต์วิ่งตัดผ่าน
ดนตรีบรรเลงเพลงความเชื่อ ของบอดี้สแลม ฟีซเจอริ่งโดย แอ๊ด คาราบาว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น