วันอาทิตย์ที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2552

ไฟน์ ไดน์นิ่ง

สไตล์ไฟน์ ไดน์นิ่ง

จำได้ว่าราวๆ 3-4 ปีที่แล้ว ยังไม่รู้จักคำว่า Fine Dinnig ในหัวสมองเลย ซึ่งเมื่อเทียบกับวันนี้แล้ว เรียกได้ว่าแทบจะสำลักและพยายามหลีกเลี่ยงใช้คำคำนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะคิดว่า "ไฟน์ ไดน์นิ่ง" เสมือนหีบห่อหลวมๆ ที่แพ๊คคำจำกัดความของอาหารมื้อเย็น ดูหรู บนโต๊ะที่เซ็ต (ถ้าหรูมากขึ้นก็ต้องเพิ่มสไตล์การจัดโต๊ะลงไปด้วย) ไว้อย่างดี อึดอัดใจทุกครั้งที่ต้องขึ้นเขียงรับประทานอาหารบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยจารีต จริตและมารยาท และกระอักกระอ่วนอย่างยิ่งเมื่อใช้คำคำนี้เขียนหนังสือ เพราะคิดเสมอว่าอาหารดีๆ อยู่ใน Fine Dinning อย่างเดียว เสียเมื่อไหร่!!!


ก็เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้สลักสำคัญอะไร ก็เลยเผลอลืมไปแล้วว่า ครั้งแรกที่เคยกินอาหารในร้าน ไฟน์ไดน์นิ่งนี่เมื่อไหร่ แล้วที่ร้านไหน (เพียงแต่จำได้คร่าวๆ ว่า ประมาณ 3-4 ปี มาแล้ว) เค้นให้คิดได้ สำนึกรู้เท่าไหร่ ความทรงจำก็ไม่ได้สติเสียที

นั่นแสดงว่า ไม่ค่อยเอนจอยกับมื้อแรกเท่าไหร่ (หรือเปล่านะ)

ทว่า ต้องยอมรับโดยดุษฏีว่า อาหารแบบไฟน์ไดนิ่ง นี่แหละ เปิดรสลิ้นของอาหารตะวันตกให้กว้างขึ้นและกว้างขึ้น (สำหรับคนโชคดีที่ได้เป็นนักข่าวสายอาหาร แต่ก็ไม่มีปัญญาไปเดินตลาดในอิตาลีสักที) เพราะโต๊ะอาหารส่วนมากที่ถูกจัดเป็นไฟน์ไดน์นิ่งคือ อาหารตะวันตก หรือไม่ก็อาหารเอเชียที่ถูกปรับเปลี่ยนหน้าตาให้ดูสวยงาม เป็นทั้งอาหารและอาหารตาในเวลาเดียวกันเรียบร้อยแล้ว

ใช่ว่าเป็นวัวลืมตีน ลืมไหปลาร้าปลาแดกเสียที่ไหน ของดีของบ้านเมืองเราเราก็ยกย่อง ของดีของบ้านอื่นเมืองนอก ก็ต้องยอมรับว่ามันก็ดี ปลาร้าฝรั่งอย่างแอนโชวี่ดีๆ ก็อร่อยลิ้นไม่แพ้ปลาร้าในส้มตำลาว ของโอทอปบ้านใครก็บ้านมัน แต่ละหนแห่งใช่จะมีสภาพดินฟ้าอากาศเหมือนกันเสียที่ไหน ไหนจะภูมิประเทศ ไหนจะเรื่องสายพันธุ์พืชและสัตว์-ความเจริญทางด้านการเกษตร และสิ่งแวดล้อมที่สร้างสรรค์วัตถุดิบให้ดีก่อนนำมาปรุงเป็นอาหาร นี่แหละที่เขาเรียกว่าของขวัญจากธรรมชาติ แล้วจึงนำพัฒนาด้วยรสมือมนุษย์

เพราะเหตุนี้นี่แหละที่ทำให้ต้องศึกษาจารีตและมารยาทบนโต๊ะอาหาร รวมถึงการแต่งกายที่ดูมีพิธีรีตอง (เอาแค่สุภาพพอเป็นมารยาท) ที่เกลียดนักหนาสักหน่อย

ทั้งหมดทั้งปวง ก็เพื่อขอให้ได้ชิมของดีของเด็ดรสชาติเย้ายวน (ถ้าพ่อครัวท่านใด นำมาปรุงแล้วไม่อร่อยจะอารมณ์เสียมาก!) สักที

****ขนมหวานล้างปากในรูปมาจากเซตอาหารกลางวันในร้านอาหารไฟน์ ไดน์นิ่งของโรงแรมที่มีชื่อแห่งหนึ่ง อันมีชื่อคุ้นหูว่า ทีรามิสุ ไอศกรีม เสิร์ฟพร้อมทีรามิสุ เค้ก...สัญชาติอิตาเลียน

วันศุกร์ที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2552

ย้าฮู!!!!

แอ๊ด.........
เปิดบล๊อกแล้วนะ
ทุกคน