เกาะดับจิต
เรื่องเล่าความรักที่วกวนและมิตรภาพบนเกาะของคนหลบเมือง
บทนำ
เปลือกตาปิดพักปิดฉากความวุ่นวายจากโลกภายนอก ผมจมจ่อมไร้สภาพ นั่งหนีบบัตรโดยสารไว้ตรงหว่างขาไว้ชิด
ที่นั่งรอผู้โดยสารภายในประเทศไม่ชุกคนอย่างที่คิดไว้ กระเป๋าเดินทางจังก้าบนเก้าอี้ข้างๆ ใครสักคนต้องการที่นั่ง ผมถ่ายเปลี่ยนจุดวางกระเป๋าไว้บนพื้น ทั้งๆ ที่กระเป๋าเดินทางปราด้าสีดำไม่เคยแตะต้องฝุ่นธุลีสักครั้ง เวลานี้ช่วงนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจรักษาหวงแหนข้าวของอะไรทั้งนั้น ประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินกรุงเทพ-ภูเก็ต สายการบินบางกอก แอร์เวย์ ย้ำซ้ำเป็นครั้งที่สอง ผมอึกอักที่จะลุกเดิน ทว่าความจำเป็นบีบคอแน่นเกินปฏิเสธก้าวต่อไปไหว ผมเดินบนทางเดินธรรมดา ไม่ได้สไลด์เคลื่อนที่เหมือนภาพฝัน ที่เห็นตัวเองอีกคนวิ่งลู่ลมไวกว่าแสง ทางเดินเข้าสู่เครื่องบินมีสาวสวยสุขภาพดียกมือน้อมไว้พร้อมยิ้มหวานๆ ฝรั่งไม่เคยสนใจยิ้มหวานๆ ของน้องแอร์หน้าหมวย ทว่าผมสน ทว่าอีกที ผมไม่แสดงออก
ที่นั่งริมทางเดินไม่ได้แย่อย่างที่คิด ถ้าเป็นปรกติ ไม่พ้นที่ผมจะเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง แต่ครั้งนี้ไม่ได้จับจองล่วงหน้าจึงจำยอมโดยดุษฎี เวลาหนึ่งชั่วโมงที่นกเหล็กลัดเลาะกลีบเมฆมุ่งลงทางทิศใต้ บริกรบนฟ้าหน้าตาสะสวยเสิร์ฟข้าวของกล่องขนม ผมยกให้คนข้างๆ เขาตกอกตกใจแต่ก็รับไว้อย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่ล้อนกแตะรันเวย์ ตรวจสอบข้าวของครบถ้วน ผมไม่รู้ว่าโบกมือเรียกแท็กซี่หรือแท็กซี่จับผมกันแน่ อย่างไรก็แล้วแต่ ผมก็นั่งโตโยต้า วีออส มาเทียบท่าเรือเฟอร์รี่ ข้ามไปสู่เกาะที่มุ่งหมาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น